Jest to przykład sielanki, czyli gatunku literackiego, który powstał jeszcze w epoce antyku. Za jej mistrzów uchodzili: grecki poeta Teokryt oraz twórca rzymski – Wergiliusz. Sielanka ma opisywać beztroskie, pełne radości życie pasterzy lub rolników, jej bohaterami są więc najczęściej prości wieśniacy. Laura i Filon jest najlepszą i najbardziej znaną sielanką Franciszka Karpińskiego. Utwór ten można osadzić w nurcie polskiego sentymentalizmu, niejako zamykającego oświecenie i zwiastującego romantyzm. Bohaterami jest tu para pasterzy, dwoje zakochanych w sobie młodych ludzi. To właśnie tytułowi Laura i Filon. Akcja rozgrywa się na wsi, na tle przyrody i wypełniona jest dialogami oraz monologami zakochanych. Ich wypowiedzi traktują głównie o sile ich uczucia i niepewnościach, tęsknotach oraz namiętnościach, które towarzyszą miłosnemu uniesieniu.

Laura przybywa późnym wieczorem na miejsce spotkania „pod umówionym jaworem”. Nie zastaje jednak swego kochanka na umówionym miejscu i z tego powodu zaczyna go podejrzewać o niewierność („widzę, że jestem zdradzona!”) i związek z inna pasterką – Dorydą. W rozpaczy rozbija o drzewo koszyk i targa różowy wieniec.

W momencie szczytowego nasilenia żalu i gniewu dziewczyny wybiega z pobliskich zarośli Filon i podbiega do „Laury spłakanej”, próbując ją uspokoić. Następują miłosne wyznania i zaklęcia, wzajemne deklaracje i przyrzeczenia miłości i wierności. Ich miłosny dialog przerywa pianie koguta, zwiastujące zbliżający się świt.

Literatura sentymentalna charakteryzuje się przede wszystkim zwróceniem uwagi na wewnętrzne życie człowieka, jego uczucia i zmysły. I taka właśnie jest sielanka Karpińskiego, którego interesują nie same koleje losów bohaterów, ale to, co dzieje się w ich duszach, czyli uczucia i emocje.