W czasie ostatnich lat panowania Augusta II w Polsce, wobec niechęci większości szlachty do dynastii Wettinów, ambasadflrowi francuskiemu udało się zorganizować wpływowy obóz magnacko-szlachecki popierający Stanisława Leszczyńskiego, teścia króla francuskiego Ludwika XV jako kandydata do tronu polskiego. Po śmierci Augusta II Mocnego (luty 1733 – interreksem został zwolennik Leszczyńskiego), szlachta zobowiązała się głosować w elekcji jedynie na „Piasta”. Wobec ewentualnej groźby zachwiania międzynarodowej polityki równowagi po wojnie o sukcesję hiszpańską, Rosja i Austria poparły kandydata do tronu polskiego w osobie elektora saskiego, Fryderyka Augusta. Ten, za udzielone poparcie, uznal austriacką sankcję pragmatyczną, obiecał Kurlandię faworytowi carycy Anny – Bironowi.
W elekcji część szlachty wybrała królem polskim Stanisława Leszczyńskiego (wrzesień 1733). Reszta szlachty pod osłoną wojsk rosyjskich i saskich obwołała królem elektora saskiego Fryderyka Augusta Wettina – w Krakowie w styczniu 1734 r. koronował się August III Sas ( 1734-1763). Stanisław Leszczyński wycofał się do Gdańska, gdzie oczekiwał posiłków francuskich. W kraju wybuchła wojna domowa, szlachta zgromadzona w konfederacjach popierających obu kandydatów prowadziła walkę między sobą. Kraj został rozbity („Jedni [ciągnęli] do Sasa [Wettina] drudzy do Lasa [Leszczyńskiego] „). Pomoc francuska dla obleganego w Gdańsku Leszczyńskiego była niewielka. Niebawem miasto skapitulowało. Leszczyński w chłopskim przebraniu uciekł do Prus. W Polsce zawiązała się konfederacja w Dzikowie w obronie praw Leszczyńskiego, król i wielu jego partyzantów wyczekiwali na rozwój wypadków.
Wojna o sukcesję polskg przekształciła się w konflikt europejski, który rozgrywał się przede wszystkim na zachodzie Europy. Przeciwko Austrii stanęła koalicja Francji, Hiszpanii, Królestwa Sardynii. W polu przewagę mieli Francuzi i sprzy
mierzeni, którzy zajęli Lotaryngię, ziemie Habsburgów we Włoszech i pogranicze belgijskie. Ostatecznie działania wojenne ustały w 1738 r. – pokój w Wiedniu między Austrią i Francją: Stanisław Leszczyński zrezygnował z tronu polskiego, zachował tytuł królewski, otrzymał księstwo Lotaryngii, po jego śmierci włączone do Francji; Franciszek Stefan Lotaryński za utracone księstwo otrzymał Toskanię; cesarz Karol VI Habsburg zatrzymał Lombardię, zdobył księstwo Parmy i Piacenzy, księstwo Toskanii otrzymał Franciszek Stefan mąż córki cesarza, Marii Teresy; Królestwo Neapolu i Sycylii połączone w jedno państwo znalazło się w rękach don Carlosa, młodszego przedstawiciela hiszpańskich Burbonów; wszyscy sygnatariusze potwierdzili sankcję pragmatyczną – nienaruszalność posiadłości Habsburgów austriackich. i dziedziczenie w całości przez arcyksiężniczkę Marię Teresę.
W Rzeczypospolitej, wobec przewagi wojsk rosyjskich i saskich grupa zwolenników Leszczyńskiego malała. Jeszcze w 1734 r. została rozbita ,konfederacja dzikowska, w roku następnym opór dzikowian był sukcesywnie tłumiony. W I736 r. na sejmie pacyfikacyjnym Stanisław Leszezyński zrezygnował z tronu polskiego, a jego zwolennicy zostali objęci amnestią.