„Biblia” inaczej pismo „Starego i Nowego Testamentu”, to zbiór ksiąg religijnych judaizmu i chrześcijaństwa.
Jest to najbardziej znana księga na świecie. Tłumaczona na około 1200 języków i narzeczy funkcjonuje na Ziemi od ponad 3000 tysięcy lat. Doniosłość „Biblii” rozważamy w trzech płaszczyznach. Nie tylko w płaszczyźnie religijnej, ale również w moralnej i kulturalnej. Nie­zwykłość „Biblii” polega na tym, że przekazuje ona tylko jeden sys­tem filozoficzno-moralny ( dla wyznawców- jedno spójne i konse­kwentne orędzie Boże) wypowiedziane w różnym czasie, przez róż­nych ludzi, w różnych formach. „Biblia” jest księgą nad księgami, gdyż nie jest jednolitą, pojedynczą księgą, lecz zbiorem pism, bardzo urozmaiconych pod względem gatunkowym. Nazwy tych gatunków nie są nam obce, znamy je z różnych przekazów literackich powsta­łych w różnych epokach
„Biblia” jest też arcydziełem literatury światowej, ale jest ono szcze­gólne z wielu względów:
– Biblia powstała w ciągu wielu wieków – ma wielu autorów i tłuma­czy przekładających Słowo Boże na swe języki ojczyste – autorzy biblijni posługiwali się różnymi formami wypowiedzi i gatunkami literackimi – niektóre fragmenty Biblii mają niezwykłe walory literac­kie, inne fragmenty tych walorów nie posiadają
„Biblia” jest źródłem kultury europejskiej. Najpierw w sferze reli­gijno-moralnej ( przykazania biblijnego dekalogu stanowią podstawę stosunków międzyludzkich nie zależnie od wyznania i światopo­glądu), potem w sferze kulturowej ( „Pismo święte” jest natchnieniem pisarzy, myślicieli i artystów; inspiracją dla literatury, malarstwa, muzyki i rzeźby). „Biblia” stała się niewyczerpalnym skarbcem wzor­ców osobowych i postaw, a także fabuł i anegdot, wątków i moty­wów, symboliki i metaforyki, frazeologii i stylistyki. W naszej pa­mięci mamy zachowane liczne obrazy i wersety biblijne. Prowadzi to do tego, że stanowią one wspólny repertuar środków wyrazu, które po przez literaturę wchodzą w skład języka potocznego ( np. ” Sodoma i Gomora”, ” trąby jerychońskie”, ” hiobowe wieści”, ” salomonowa mądrość”, itp.).
Szczególną rolę odegrało „Pismo święte” w rozwoju piśmiennictwa staropolskiego. W tym samym czasie bowiem Europa stanowiła jed­nolitą wspólnotę kulturową, w której „Biblia” była niepodważalnym autorytetem.
Inspiracje i nawiązania biblijne nie ograniczają się tylko do począt­ków piśmiennictwa polskiego. Cała nasz literatura jest głęboko zako­rzeniona w tradycjach chrześcijańskich- od „Bogurodzicy” do pisarzy i poetów nam współczesnych. „Pismo święte” to dobro powszechne. Jest to kulturowe dziedzictwo literatury ogólnoświatowej wszechcza­sów. Wystarczy w tym miejscu przypomnieć tylko niektóre tytuły arcydzieł jak np. „Pamiętniki Adama i Ewy”- Marka Twaina, „Józef i jego bracia”- Tomasza Manna, czy też „Zmartwychwstanie”- Lwa Tołstoja. Kolejnym fenomenem „Biblii” jest jej trójjęzyczność. „Stary Testament” został napisany w języku hebrajskim, niektóre zaś frag­menty napisano w językach : aramejskim, greckim. Teksty Nowego Testamentu powstały w języku greckim, z wyjątkiem „Ewangelii wg. Św. Mateusza” napisanej prawdopodobnie po aramejsku. O „Biblii” mówi się nie kiedy zwyczajnie, jak o innych wielkich zdobyczach ludzkości, że jest arcydziełem literatury powszechnej. O głębi i uro­dzie tekstu biblijnego decyduje bogactwo treści i sposób przekazu- język i styl biblijny jest nasycony wieloznaczną symboliką, metaforą i alegorią, a jednocześnie cechuje go niezwykła prostota i jasność. To również sprawia, że Pismo święte bez wahania można nazwać „księgą nad księgami”. „Biblie” możemy czytać też jako księgę spraw czło­wieczych, która po przeczytaniu skłania nas do zadawania sobie pytań o naszą godność i sens ludzkiej egzystencji. W kulturze jednak księga ta funkcjonuje jako zbiór ksiąg „Starego i Nowego Testamentu”, które są pełne bożych tajemnic.
W licznych nawiązaniach do „Biblii”, pisarze wszystkich epok i o różnych światopoglądach nigdy nie wygasa pamięć o sakralnym cha­rakterze tekstów biblijnych. Aby sobie to uświadomić, wystarczy porównać obecność w kulturze odniesień do literatury antycznej i do „księgi nad księgami”. Jeżeli postacie mitologiczne takie jak: Zeus, Herkules, Syzyf, Ikar czy Prometeusz istnieją obecnie w literaturze jako znaki pewnych idei humanistycznych lub estetycznych, to posta­cie biblijne np. Jezusa, Abrahama, Dawida, Łazarza, Judasza, nigdy nie tracą łączności z Księgą: zawsze wskazują na Sacrum, wartości religijne lub etyczne nawet wtedy, jeżeli zostały użyte w trakcie po­lemiki lub w celu bluźnierczym.