Realistyczny wątek „Wesela” splata się w akcie II z wątkiem symbo­liczno-fantastycznym. Dokonuje się to w sposób niejako naturalny, uzasadniony okolicznościami. Weselne przyjęcie odbywa się podczas ciemnej, listopadowej nocy. Izba, w której spotykają się rozmówcy jest – jak pisze autor – „wybielona siwo, prawie błękitna, jednym sza­rawym tonem półbłękitu obejmuje i sprzęty, i ludzi, którzy się przez nią przesuną”. Oświetlona jest świecami w akcie I, w akcie II zaś prawie całkowicie pogrążona w mroku. Rozjaśnia ją jedynie mała lampka naftowa. Niebieskawy zmrok stwarza doskonałe tło do poja­wienia się postaci z innego świata. Rachela, córka karczmarza, zapra­sza na wesele „wszystkie dziwy, kwiaty, krzewy, pioruny, brzęczenia, śpiewy…”. Osoby, które przybywają, są projekcją konfliktów we­wnętrznych, zmagań i rozterek weselników. Stanowi to okazję nie tylko do pokazania motywacji i poczynań poszczególnych osób, ale także do wielostronnego oświetlania problemów społecznych i poli­tycznych, zważywszy, że gośćmi weselnymi są osoby będące na świeczniku ówczesnego życia intelektualnego i politycznego Galicji.
Symbole występujące w „Weselu”, to:
Złoty róg – jest symbolem wyzwolenia, sygnału wzywającego do powstania, budzącego w ludziach wolę walki. Ma moc wyrwania ludzi z letargu.
Pawie pióra – własność, prywata. Ostrzeżenie przed stawianiem dą­żenia do bogactwa ponad sprawy narodowe. Jasiek schylając się po czapkę, zaprzepaścił szansę powstania.
Złota podkowa – symbol szczęścia odłożonego na przyszłość, chci­wość.
Chochoł – symbol uśpienia narodowego – naród śpi, jest odrętwiały jak ta róża owinięta słomą na zimę. Jednak nadejdzie wiosna i wszy­scy ożyją.
Wernychora – symbol walki narodowej, wezwanie do czynu.
Rycerz – Zawisza Czarny – symbol męstwa i czynu.
Jakub Szela – przestroga przed siłą chłopską i przed powtórnym wy­stąpieniem chłopów. Symbolizuje nieufność Dziada do inteligencji.
Stańczyk – symbol mądrości – przypomina dawne czasy chwały Pol­ski.
Hetman Braniecki – przywódca Targowiczan – symbol zdrady naro­dowej.
Scena końcowa – marazm narodowy; chocholi taniec to bezczynne, usypiające dreptanie w miejscu.
Symbole mogą być odczytywane wieloznacznie. Powyższe zestawie­nie jest najpowszechniejsze, jednak nie można powiedzieć, że jest jedynym słusznym. Wyspiański poprzez symbole przedstawił bardzo różne treści, które nie zawsze mogą być jednak jednoznacznie odczy­tane. Symbole dodają dramatowi tajemniczości